Ulduzun şahidliyi

…Sürüşən bir ulduzu görüb, narahat oldu o gecə. Gecənin bu vaxtında narahatlığının səbəbi təkcə o deyildi. Göz yaşlarına hakim ola bilmirdi, içindəki acınacaqlı hıçqıraq səsi ilə sanki əsməcə tutmuşdu  bədəni…
Hisslərinin köləsinə çevrilmişdi. Bu halda olma səbəbi məlum idi, onun günləri sanki düyün düşmüş  bir ipə hər gün bir düyün daha atmaq kimi bir hərəkət ipin açılmağını əngəllədiyi kimi, onun yaşamağını da  mürəkkəbləşdirirdi. Daima keçmişlə yaşayırdı.
“O qədər də qəddar olmamaq lazım.” -deyən birisi Elinaya həyatın ən qəddarlıqlarını, ən pis günlərini və ən lənətlənmiş hisslərini yaşatmışdı.
İlk dəfə Elina özü ilə dərdləşməyə cəsrət etdi. Özü ilə deyəndə, özünü unudub, özündə tapdığı o şəxslə;
Bir gün səni sevməyi buraxıb, özümü sevməyə başlayacağam!. Səndə tapa bilmədiklərimi  bəlkə də artıqlığı və əksikləri ilə başqasında tapacağam, ona alışmağa çalışacağam, sevdikdə gözəlləşən deyil də, sevdiyinin gözündə gözəlləşən biri olacağam.
Və bəlkə də bunu tam layiqincə bacara bilməyəcəm, amma çalışacağam.Həm, “bacarmağa çalışmaq- bacarmağın yarısıdır” deyiblər.
Sənə layiq olmayan bir sevgiylə səni sevdiyim üçün bağışla məni. Haqqlısan, mən də bu qədər sevilsəydim, tavan etmiş eqolarımla qarşı tərəfə məndə saymazyanalıq edərdim.
Amma bu gün bunları sənə deməyimdə məqsədim;
Ağac daima çiçək açmır: 4 fəsildən yalnız birində  və ilk dəfə çiçək açmış ağac əgər, bar verə bilirsə, bu onun ən böyük nailiyyətidir.
Bu qədər sadə!
Mən və mənim timsalımdakı insanlarda istəklərinə nail ola bilməyən və daim onların həsrətində olan “Tanrının Lənətlənmiş bəndələri”dir.
Bu arada fərqli həyat hekayəmiz ola bilər. Nəticədə hər ikimiz sevməyin dərinliyinə vurub, sevilməyin üzərində qalan təbəqədənik.Bəlkə də həyat bizi bu cəhətdən birləşdirib kim bilir?!.
Elina o an bir daha göy üzünə baxdı və ikinci bir ulduzun axdığını gördü, qəlbindən keçənlərsə; biz səninlə eyni  cümlənin fərqli sətirləriyik; nə qədər yaxın, bir o qədər də uzaq…