Ucubaba

Bizim nəslin nələri yox idi ki! İPhone-u, planşeti, komputeri, interneti yox idi məsələn. Darıxdığımız insanın profilində gəzə, inboksunda yatıb-qalxa bilmirdik məsələn. Amma balaca olanda Ucubabamız olurdu bizim. Adətən çoxlarınız “May böcəyi” kimi tanıyırsınız onu. Çəmənin-çiçəyin arasından tapırdıq. Götürürdük ovcumuza, gəlməyini ən çox istədyimiz insanın adını deyib, “Uç!” deyirdik, “Onu mənə gətir.” Bir Ucubabaya bir nəfər şansımız olurdu. O üzdən hamısının arasından ən sevdiyimizi seçmək zorunda qalırdıq. Və orada bilinirdi kimi daha çox sevdiyimiz. O şanslı isə uzaqda yaşayan qohumlarımız olurdu çox zaman. Mən dayımı gətirdirdim tez-tez Ucubabamla.O qədər çox inanırdım ki, dayım gələndə mənim məsum totemimə görə gəlib zənn edirdim. “Mən gətirtdim!” deyib, qürrələnirdim uşaqsı eqo ilə.
Erkəndən oyanmağ sevirəm. Bu sabahki kimi. Çölə çıxıb, soyuq hava ilə yuxumu dağıtmaq istəyirdim. Hələ də gözlərimi ovuşdururdum. Birdən əlimin üstünə nəsə qondu. Bakının ortasında, sabahın yuxusunda uşaqlığımın ən məsum anılarının arasından uçub, Ucubabam gəlmişdi məni görməyə. Əlimin üstündə gəzintiyə çıxmışdı. Diləyimi eşitməmiş uçmaq istəmirdi. “Nə diləyim səndən indi?” Qanadını açıb, uçacaqmış kimi etdi. Gedəcək sanmışdım, amma uçub burnumun ucuna qondu. Gözlərimi çaş edib burnumun ucunda qanadlarını sığallayan qonağıma baxırdım.
“Nə inadçı Ucubaba çıxdın sən! İllah ki, duymalısan bir arzu, hə? Böyük insanlarla rəqabətə girəcək uşqası arzularım var mənim; Bir sabah oyanıb küçələri zəriflərin süpürmədiyi bir şəhər kimi, kitablarını mənfəət prinsipi ilə deyil, maarifləndirmə üçün oxuculara təqdim edən kitab dükanı kimi, xəstəsini çörək ağacı kimi görməyən həkim kimi, universiteti özünün və cəmiyyətin inkişafı üçün oxuyan tələbə kimi, pulsuz uşaq baxçaları, maarifçiliyi yayan KİV-lər, 10 il öncəki kimi zövqlü mahnılar bəstələyən bəstəkarların, ifaçıların yenə də aramıza qatılması kimi uşaqsı arzularım var mənim. Sevdiyimin ovuc istiliyini duymaq, hər səhər anamın mətbəxdə saldığı qab-qacaq səsinə oyanmaq, doyunca şaftalı şirəsi içmək, yasəmən bağımda yeni romanlarımı yazmaq, yağışda oynaya-hoppana islanmaq, palçığın dibinəcən batmaq, dənizdən qorxmamaq, dalğalar ilə qaçdı-qovdu oynamaq, yelləncəyimdə rüzgarla rəqs etmək, saçlarımı küləyə sovurmaq, küləkdə sevdiyimə sarılmaq, gülməkdən yorulmaq kimi sıradan azrularım var mənim. Hansı birini istəyim ki səndən?”

Axır ki, razılaşa bildik. Və qırmızı-qaralı düyməm uçdu, getdi. Kirpibaş balaca bir qız uşağı gülümsəyərək, əl edirdi Ucubabasının arxasınca. Arzularıdı onu hər sabah yeni günə oyadan. Arzularıdı onu hər zaman uşaq edən. Bir təbəssümü var, heç elə bil, savaşların çıxdığı dünya, robotlaşdırılan dünya  ona aid deyil. Dünya boyda bir ümidi var, nə vaxt soruşsan, təbəssümlə “Yer üzü bizim cənnətimiz olacaq!” deyə qışqırır dəlicəsinə. Bioloji yaşınızı boş verin. Gözləriniz hələ də həminki uşaqlığınızla baxırsa dünyaya, özünüzü bağrınıza basın, öpün, təbrik edin. Uşaq olun, uşaq qalın! Çünki böyüməkdə olanlar o uşağı itirir zamanla.

Müəllif: Türkan Şəmşir