ŞübhƏli (hekayə)

Qatar stansiyada dayandı.Yol uzaq olduğundan indi dincəlmək üçün eniş zamanı idi.Sərnişinlər qatarı tələsik və sevincək tərk etməyə başladı.Uzun yol onları yormuşdu.Şabalıdı ağaclarla bəzənmiş,qonur torpaqlı cənnət məkanın havası sərnişinlər üçün əla dinclik fürsəti idi. 4-5 dəqiqəyə vaqonlar boşaldı.Bir nəfər kupedə istisna olaraq qalmışdı.Əli sol köksündə,döş qəfəsinin altında idi.Əlini çəkdikdə ağrını dərindən hiss edirdi.Çox güman qabırğa qırığı idi.Saçı kirpi kimi arxaya daranmış,sağlam görkəmli,boyu bir qədər gödək,enli kürək biri idi.Mən heç nə görməmiş kimi,sanki nəsə cinayətə şahidlik edərək vaqonun içindəki foyedən qapısı açıq olan kupeni izləyirdim..Nəsə çölə çıxmağım gəlmirdi.Özümü onun yerinə qoyurdum.Çəkdiyim siqaretlərin sayını yol boyu artırmışdım….

İlk siqareti yandırdığımda gediş mənzilimizdən yarım saat olar ayrılmışdıq.İndiki kimi foyeyə keçdim,kupemi tərk etdim,çölü göstərən şüşənin əksində yerləşən açıq qapılı kupeni seyr etdim.Bir nəfər güləriz çöhrəsiylə qarşısında oturan uşaqla söhbət edirdi.Onun kupe yoldaşları gənc bir ailə idi :ana,ata,uşaq. Adi görüntülər məndə diqqət yaratmadı,siqaretimi çəkib  bitirib aralaşdım.Bir müddət sonra bədənimdəki nikotin tələbatı məni yenə eşiyə çıxmağa vadar etdi.Yenə saat gec olmadığından kupe açıq idi.Bu dəfə kiçik bir münaqişə sezdim.Ailə rəisi cavana san ki söz vururdu.Gəncə hiddətləndim.Niyə hiddətləndim onu da bilmədim.(Bu önyarqı idi.Bir qutu siqaretdən sonra jeton düşdü)Məsələyə nəfsim müdaxilə etməyi vacib bilirdi.Ən azı dinləməyi.Edə bilmədim.Nəsə içimdən bir səs əngəl oldu. Siqaretimi söndürüb kupeme daxil oldum.Onların kupesi qonşu kupeden bir sonrakı kupe idi.İstəsəm də dinləyə bilməzdim.Məsələnin sonrasıyla maraqlanmaq istəyim hər şeyə üstün gəldi.Eşiyə çıxdım.15-20dəqiqə keçər ya keçməzdi.Siqaretimi yandırdım bu dəfə qapı bağlı idi heyfisləndim.Ehmalca qapıya yaxınlaşdım.Saatıma baxdım 9-dan 50 dəqiqə keçmişdi.Yatmış ola bilib bilməyəcəyini düşündüm.Heç nə görmürdüm,heç nə eşitmirdim.Beynimdə düşüncələr bir-birini əvəzləyirdi.Görəsən nə oldu? Fərziyyə bir : oğlan əks cavab verib susdurdu; fərziyyə 2 – məsələni sülhlə həll etdilər; fərziyyə 3 – bezib yorulub yatdılar; fərziyyə 24324 asdasf –  bəlkə oğlan hamısını öldürdü.Siqaretimi çəkib bitirdim.Kupemə daxil oldum.Yatmağa çalışdım.Ama yata bilmirdim.Fərziyyə istehsal edirdim.Yepyeni fərziyyələr hər dəqiqə gəlirdi.Beynim sürət qatarından daha sürətli fərziyyə istehsal edirdi.Kupe yoldaşlarım nəsə danışırdılar.Mənə görə ağızları tərpənirdi.Fərziyyələrin ağuşunda yatdım.Qalxdığımda saat 04:34 idi.Bu səfər əl-üzümü yumaq üçün eşiyə çıxdığımdan özümə inamım vardı.Qapı azca ama çox azca açılmışdı.Keçərkən göz atdım.2 saniyə belə çəkməzdi.Oğlanın əksində uzanan ailə rəisi əli qoltuğunda yuxarıda xoruldayırdı.Uşaq anasının yanında uzanmışdı.Məntiqlə oğlanın altındakı çarpayı boş idi.Fərziyyələr yeniləndi.Düşündüm ki,dava o qədər şiddətli olub ki “ailə rəisi” o çarpayının boş qalmağını əmr edib.Bəs niyə özü yatmıyıb?! Dərhal cavab gəldi:bəlkə də üzbəüz uzanıb oğlanı güdmək istəyib.Əlimi üzümü yuyub qayıtdıqdan sonra eşikdə dayandım.Siqaretimi yandırıb yeni fərziyyələr istehsal edərək şüşənin o biri tərəfinə baxdım.Kupeyə qayıtdım.Düşüncələri birtəhər kənara atıb yenidən yatdım.Qalxdığımda saat 9-dan keçmişdi.Qalxdıqdan sonra ilk işim foyeyə enmək idi. Əla! Qapı tam açıq idi.Ailə rəisi də ortada yox,oğlan da.Uşaq və anası otaqda ağlayırdılar.Özümü saxlaya bilmədim.İçəri keçib səbəbi nədir deyə soruşdum.Qadın dərhal vaqonun əlüzyuyan istiqamətinə gedib məsələni dayandırmağımı uca səslə hayqırdı.Şığıdım.Getdiyimdə “ailə rəisinin”bıçağı boğazına dirəyərək pul tələb etdiyini gördüm.Əlimi atdım,sol yumruğumla adamı divara yapışdırdım.Oğlan dayanmağımı tələb etdi.Onu mən də edə bilərdim.Amma qadını uşağı onun sir-sifətini qanlı görməməlidir.Utandım.Dilim tutuldu.“Bəs sən“deyəcəkdim ki,deyə bilmədim.O,“rahat ol,bu belə olmalı imiş“ dedi,indi kömək elə bu yazığı qaldıraq dedi.Mən qarnına vurmağı planlayırdım.Bıçağı alıb burmaq da versiyamda var idi.“Heç olmasa elə edərdik“- dedi və gülümsədi.Elə bil ölümlə az öncə hədələnən o deyil,mən idim.“Bağışla“ dedim.“Gərək deyil,sənin yerində hansı yaxşı adam olsa elə edərdi“ dedi.Adamı qaldırdıq.Ayıltdıq.Göndərdik kupesinə.Oğlanı kupemizə dəvət etdim.Çox soyuq adamam.Balaca kupeyə,özü də tanımadığımız insanların arasına onu necə dəvət etdim hələ də bilmirəm.O gəldi,mən indi kupedəkilərə diqqət etməyə başladım ona nəzərən.Bu an hayqırtı səsi gəldi,hamımız eşiyə atıldıq.Digər kupelər də.Yazıq bu dəfədə qadını və uşaqlarını döyürdü.Tutduq.Qadına bu gənclə münasibəti olduğu şərini atırdı.İyrənc bir şər idi.Oğlan yenə heç nə etmədi.Sakitcə qadın və uşaqlarıda götürüb kupesinə daxil oldu.Özümdən çıxdım.Köhnə fərziyyələrim diriltdim.“Həqiqətənmi? Elədirmi?“deyə soruşdum.Özümə sual verdim.Əsəbi kişini dindirdim.Danışmır,zəhər qusurdu elə bil.Bayaq ona şiddətli zərbə vurduğumu unudub 40 illik dostuyam kimi ən xırda detalına qədər bütün olanları danışdı.Şişirtmə görüməyəcək kimi deyildi.Adını da öyrəndim ki Əjdərdir.Nə edə bilərəm onu soruşdum.“Dərhal içəri apar?izn ver mənə,onu ordan götür“deyə az qala yalvardı.Əjdəri bilmək olmurdu.Gah əsəbi,zorba görünür,gah isə tam əksinə.Maraqlı idi.Foyeyə çıxardım,birgə siqaret çəkdik,gözüm yenə kupedə idi.Mən “biraz keçsin, gedəcəksən“ deyə mimikamla başa saldım.Oğlan çölə çıxmırdı,bu məni hiddətləndirirdi.Düşündüm ki,doğrudan da nəsə..Lənət şeytana.Siqaretimi yarıda söndürüb qapını döydüm və açdım.Əjdər də arxamda idi.Uşaq,oğlan və ana yanaşı uşağa nağıl oxuyurdular.Əjdərin damarı tutdu.Bu dəfə qolunu bərk sıxmağım yetdi.Hamısından yaşca böyük kimi söhbət edib,söz kəsdim.Hamı yerinə keçdi.Artıq saat 12 olardı.Eşiyə çıxdım.Çox yorulmuşdum sanki.Otağıma keçdim.Biraz yeməyə nəsə atışdırdım.Yenə maraq güc gəlirdi.Eşikdə növbəti siqaretimi çıxarırdım ki,bu dəfə də qapının bağlı olduğunu görüb narahat oldum.Qapını döydüm,Əjdər qapını çəkdi,açdı,“rahat ol sorun yoxdur“- dedi. Oğlan isə əlini boynun dalına qoyub uzanmışdı.Uşaq və anad a yatmışdılar.Əjdər yenə eyhamlı danışırdı,artıq məsələdən bezib yerimə çəkildim.Yatdım….

Qatar stansiyada dayandı.Yol uzaq olduğundan indi dincəlmək üçün eniş zamanı idi.Sərnişinlər qatarı tələsik və sevincək tərk etməyə başladı.Uzun yol onları yormuşdu.Şabalıdı ağaclarla bəzənmiş,qonur torpağlı cənnət məkanın havası sərnişinlər üçün əla dinclik fürsəti idi.4-5 Dəqiqəyə vaqonlar boşaldı.Bir nəfər,kupedə istisna olaraq qalmışdı.Əli sol köksündə,döş qəfəsinin altında idi.Əlini çəkdikdə ağrını dərindən hiss edirdi.Çox güman qabırğa qırığı idi.Saçı kirpi kimi arxaya daranmış,sağlam görkəmli,boyu bir qədər gödək,enlikürək biri idi.Mən heç nə görməmiş kimi,sanki nəsə cinayətə şahidlik edərək vaqonun içindəki foyedən qapısı açıq olan kupeni izləyirdim..Nəsə çölə çıxmağım gəlmirdi.Özümü onun yerinə qoyurdum.Bu adamı yol boyu izləmişdim,təsəvvürlərim ona qarşı tərəddüdsüz mənfi olsa da o hadisədən (qadının həyat yoldaşıyla əlbəyaxa döyüş zamanı göstərdiyi davranışdan sonra)qismən yumşalmış və daha qəribə maraq duymuşdum.İcazə alıb yanına keçdim.Başını arxaya söykəmişdi.Yuxarı elə baxırdı elə bil ulduzları görür.Baxmayaraq ki,hava buludludur və kupedən səma tam aydın görünmür.Əlini qəfil yarasından çəkmişdi,görmüşdüm.Yarası olan yerdən artıq qan da gəlirdi.Əlimi atıb kömək etmək istəyəndə əlimi çəkməyimi istədi.Artıq göz qapaqlarının da tam bağlandığını görüb qaçıb dərhal kömək çağırdım.Kömək gələndə artıq özündən getmişdi,onu tək qoymaq istəmədim,getdiyi xəstanaya yollandım.Amma həkimlər xilas edə bilmədilər.O artıq keçinmişdi.Heç bir yaxını yox idi,döş qəfəsində və qabırğasında zədələnmə və qabırğa nahiyyəsindən bıçaq zərbəsi almışdı.Heç bir yaxını olmadığından yanında əşyalarını mənə verdilər.Əşyalar arasında dəftərçə,köhnə bir medalyon və açardan başqa heç nə yox idi.Məsələ aydın oldu,yağmalanmışdı.Hiddətimi boğa bilmirdim.Qisasını almağı düşündüm.Novosibirskə ən tez necə gedə bilərəm deyə düşündüm,kiçik qəsəbədəki sovet dövründən qalmış xəstəxanadan aralaşdım.Taksiyə əyləşib ən yaxın avtovağzala sürməsini əmr etdim.Ancaq qisasın almağı düşünürdüm.Cəsədini kimsəsizlər məzarına gömməmək üçün 36 saatım vardı.Bu qədərlik icazə almışdım.Bizim qatar son dayanacaqda dayananda 6 saat yolumuz qalmışdı.Bu qəsəbə də həmin dayanacaqdan 20 dəqiqə uzaqlıqda olardı.Bu hadisə də cəmi 1 saat yarımın içində baş tutdu.2 saata avtovağzalda idim.Yəni qatarın çatmasına 4 saat qalırdı.Avtobusla getsəm qatarı itirə bilərdim.Taksi ilə danışıb demək olar bütün pulumu ona verdim maaşımın yarısını,hansı ki,buna yaxşıca istirahəti planlamışdım. Taksi 4 saata çatdıra biləcəyini dedi.Yolda nəsə ağzını tərpədirdi.Amma dinləmirdim,ancaq intiqam planı qururdum.Niyə intiqam almağ istədiyimi belə düşünmürdüm.Həmin şəxsiyyətsiz Əjdəri məhv etməyi planlıyırdım ancaq.Taksimiz sürətlə şığıyırdı.Siqarət belə çəkmək istəmirdim,düşünürdüm hərəkətimi məhdudlaşdırar.. Yolun yarısında sürücü yeməkxanada saxlamağı təklif etsə də qəbul etmədim.Ancaq sürmək gərəkirdi.Özü də dayanmadan.Cavan oğlanın bloknotunu açdım.Başdan ayağa qeydlər var idi.Günlər,təhlillər,planlar,sxemlər hamısı maraqlı gəldi.Son səhifəni açdım,qeyri ixtiyarı ağlamağa başladım.Bu necə ola bilərdi ki?!

“Gələcəyini bilirdim,arxasınca gedəcəyini də amma getmə.Bəlkə də bunu oxuyanda artıq yolda olacaqsan,əgər belədirsə,onu öldürmə,sadəcə balacadan digər yazımı götür.Ordakıları et,əgər bunu etsən inan ki,biz əbədiyyən dost olacağıq və sənin Əjdərə nəsə etməyin gərək olmayacaq.

İmza:ŞübhƏli(Sənin ŞübhƏlin-Əli də deyə bilərsən)

Özümü yığışdırıb,Düşünməyə başladım.

Taksi sürücüsünün dediyi kimi 4 saat sonra mənzil başına çatdıq..Bütün yolboyu taksi sürücüsünün etdiyi söhbətlər və məlum hadisənin məndə yaratdığı məyusluq və qəzəb hissi məni çox yormuşdu..Allahdan Rusiyanın yayı Bakıdakı kimi keçmirdi..

Bütün bu maddi və mənəvi yorğunluğa rəğmən ŞübhƏlini dəfn edə bildim.Elə də yaxşı tanımadığım bu insana kömək etmək üçün bu qədər canfəşanlıq göstərməyim özümə də qəribə gəlirdi..Hər halda bunu etməli idim.”Kim olsa belə edərdi” deyə fikirləşərək şəhərin kənarında yerləşən otelə zəng edərək nömrə rezerv etdim.. Vaxtım isə hələ var idi..Bir qədər gəzə, günün yorğunluğunu ata bilərdim..

“Pervomayski” parkı sanki səssizliyə qərq olmuşdu və bu səssizlikdə öz fikirlərimə tam fokuslana bilərdim..Əslində düşünmək üçün də hal-qəziyyə münasib deyildi. Lakin, 2 gün ərzində bütün “prosesləri” bitirməli idim..Çünki,Ülkərə söz vermişdim.Ayın 11-i Bakıda olmalı idim.. Məni necə səbrlə gözlədiyini bilirdim..

Axşamın düşdüyünü görüb yavaş-yavaş otelə doğru addımladım..Rezerv etdiyim otağın açarını almaq üçün qeydiyyata yaxınlaşdım..Sergey adlı gəncin hiyləgər baxışlarını üzərimdə hiss etmək həmin an üçün ən narahatedici hərəkət idi..13 nömrəli otağın açarını alıb təşəkkürümü bildirdim.

İçəri daxil olan kimi əlimi,üzümü yuyaraq özümü çarpayının tərkinə atdım. Anam hər zaman məni bu hərəkətimə görə tənbeh edərdi. Amma məlum məsələ..Yorğun idim və bu səliqəsiz otel otağının yanında mənim səliqəsizliyim kölgədə qalırdı..

07:00..Alatoranlıqda ŞübhƏlinin dəftərçəsini vərəqləyirəm..Ekspert olmağım mənə ən anlaşılmaz xətləri də oxumağı öyrədib.. Yavaş-yavaş dəftərçəni oxumağa başlayıram.

1-ci səhifə..Sadə yazılar.Özü,ailəsi barədə söhbət edir. 5-ci səhifəyədək onun kədərli taleyindən bir qədər məlumat əldə etdim. Uşaqlıqdan çətinliklə böyümüş, sonra isə hər iki valideynini qəza nəticəsində itirmişdir. Sonrakı söhbətlər hər gün baş verən hadisələri izah edirdi. Artıq onun qatarla niyə Novosibirskə getdiyini,niyə digər kupedə deyil,Əjdərgilin kupesində qaldığını öyrəndim.. 24 saatdır cavabını axtardığım sual.. ŞübhƏli hər iki valideynini itirdikdən sonra Rusiyada ögey əmisinin yaşadığını öyrənmişdi.Əmisi Novosibirskdə məşhur milyonçulardan biri idi və Şübhəlini öz yanına dəvət edirdi.Şübhəli isə qatara ən son gün – ayın 8-i bilet almışdı. Kupeyə daxil olarkən Əjdər öz qəzəbdolu baxışlarını ona tuşlamış və dərhal qatar rəisinin üzərinə sözün əsl mənasında hücum çəkmişdir. Qatar rəisi onu nə qədər sakitləşdirməyə çalışsa da Əjdər öz fikrindən dönmürdü. ŞübhƏli onların kupesindən getməli idi. Ona digər kupelərdə yer olmadığını və səyahətin onsuz da uzun çəkməyəcəyini izah edərək yola salmışdılar..

Qatarın Novosibirskə çatmağına az qalırdı..Əjdər telefonla qardaşı ilə danışır..

– Polad,qatarda bir nəfər var. Əmisi Rusiyanın milyonçularındandır. Özündə də pul olmamış olmaz da.. Yox,e kim biləcək..Bir-iki dəfə yaralayaram vəssalam..Sonra qaçıb gələrəm Bakıya..Kimdi məni axtaran?! Birinci dəfə deyil ki..Oldu,qardaş,sabah görüşərik..

Bütün bunları eşidirmiş Şübhəli..Bunu dəftərçənin 37-ci səhifəsindən öyrənirəm.. Yazırdı:

“Onun bütün dediklərini eşitdim..O mənim üzümün divara dönük olduğunu və tərpənmədiyimi görüb yatdığımı zənn edir.. Hər şeyi bilirəm.Məni öldürəcək..Bu dəqiqə onu ifşa edə,çığır-bağır sala bilərəm.. Amma etməyəcəyəm.Niyə?! Özünə görə yox,körpəsinə görə..Valideynsiz böyüməyin nə olduğunu bilirəm.Balaca Elşadın da atasız böyüməyini istəmirəm..Bu gün bəlkə də son günümdür..Kədərli həyatımla vidaşalaşıram..Kim bilir bəlkə də bir möcüzə olacaq və Əjdər bu fikrindən dönəcək..”

Əjdər fikrindən dönmədi dostum..O səni öldürərək öz iyrənc əməlini həyata keçirdi.. Artıq saat 10:00. Pencəyimi geyinib otel otağını tərk edirəm..Açarları qeydiyyatçıya təhvil verib polisə yollanıram..Mən də Elşadın atasız böyüməyini istəmirəm.. Amma ŞübhƏli kimi neçə gəncin də qurban getməsinə göz yuma bilmərəm..

İzahatımı yazıb polis bölməsini tərk edirəm..Qarşıda məni doğma şəhərim Bakı  və canımdan çox sevdiklərim gözləyir..

Heyakənin müəllifləri : Toğrul Məmmədov, Fəridə Həmidzadə