Get more stuff like this
Subscribe to our mailing list and get interesting stuff and updates to your email inbox.
Thank you for subscribing.
Something went wrong.
Elə bir zamanda yaşayırıq ki, heç nə əbədi deyil, hər şeydə bir müvəqqətilik, hər baş verən hadisədə bir sonluluq var. Heç nə sonsuz deyil. Biz isə elə yaşayırıq ki, sanki içində olduğumuz bu həyat, onun insanları, baş verənlər-hər şey sonsuzdur. Əslində isə başımıza gələn hər hadisənin son nöqtəsi var. Bu, həm mənfi, həm də müsbət olan hər bir olayda özünü göstərir. Müsbət və ya mənfi olan bir olayı, bir insanla olan hər hansı bir münasibəti çox qiymətləndiririk, çox özümüzdən biri hesab edirik, o qədər ona doğru gedirik ki, özümüzü unuduruq. Özümüzü özümüz dəyərsizləşdiririk. Və bir gün o olan nədirsə, bitən zaman özümüzdən bir parça belə qalmış olmayacaq. Hətta özümüzü geri qaytarmaq belə istəməyəcəyik. Çünki artıq heç nəyin əhəmiyyəti olmadığını düşünəcəyik.
Bir gün isə elə bir şey olacaq ki, insanı sarsıdan dürdən, ildırım kimi. O zaman artıq özümüzü geri qaytarmağın, hətta yenidən yaratmağın vaxtıdır deyəcəyik. Həmin vaxta kimi bizi geri salan, irəliləməyə qoymayan elə o sözü deyə biləcək cəsarətimizin olmaması imiş. O cürətə səbəb olacaq olan hadisəni, anı bizə kainat hər hansı bir şəkildə göndərir, mütləq göndərir. Bizim vəzifəmiz o anı tutmaqdır, o andan möhkəm yapışıb irəliyə doğru getməkdir.
Ən müqəddəs, ən ülvi məfhumlardan biri olan dəyəri özümüzə layiq bilməyib başqalarına veririk. Halbuki hər şeydən, hər kəsdən öncə o dəyəri özümüzə layiq bilməliyik. Bu o demək deyil ki, biz eqoist olaq, hər şeyin yalnız bizim üçün olduğunu düşünək. Xeyr. Əlbəttə ki, çox əhəmiyyət verdiyimiz nələrsə, kimlərsə var və olacaq. Lakin onlara verdiyimiz önəm özümüzə verdiyimiz önəmdən çox olmamalıdır. Əgər bunun əksi olarsa, faciəni özümüz üçün heç kim deyil, yalnız özümüz hazırlamış olacağıq. Faciə başlayandan sonra başqalarını deyil, özümüzü günahlandırmalıyıq. O insanlara, nəsnələrə həddindən artıq məna yükləyən biz olduğumuza görə bunun olması təbiidir.
Sözünü etdiyimiz faciənin olmasını istəmiriksə, uçurumun kənarında dayanmaq istəmiriksə və ya uçurumun kənarına gəlib oradan geri dönmək istəyiriksə, özümüzə verdiyimiz dəyər, önəm başqalarına bəxş etdiklərimizdən artıq olmalıdır.
Unutmayaq, hər şeyin sonunda biz yenə bizlə qalacağıq. Hər olayın sonunda sağımızda, solumuzda, qarşımızda da biz, özümüz olacağıq, başqası deyil.
