Get more stuff like this
Subscribe to our mailing list and get interesting stuff and updates to your email inbox.
Thank you for subscribing.
Something went wrong.
Hər insan arzuları və məqsədləri uğrunda mübarizə aparır. Bu mübarizənin bizi gətirdiyi nöqtə hər zaman xəyallarını qurduğumuz o andırmı??? Xəyalların gerçəkləşməsi hər zaman qələbədirmi??? Çoxumuz “Əlbəttə ki, qələbədir. İstədik, çalışdıq, qazandıq ” deyərik cavabında. Lakin qazanmaq hər zaman qələbə deyildir. “Akvarium”un balığıda bu cür “qələbə” qazananlardandır.
“Akvarium” romanı İlqar Fəhmi yaradıcılığında, ümumiyyətlə, yeni nəsrimizdə öz orijinallığı ilə seçilən romanlardandır. Romanın qəhrəmanı Sahib istedadlı bir sənətkardır. Akvarium Sahibin həm evi, həm iş yeridir. Həyatı akvariumda keçən Sahib məhz bu akvariumun balığıdır. Geniş okeanlardan, dənizlərdən isə olduqca uzaqdır. Gəncliyində xəyalını qurduğu teatrını yaratdıqdan sonra özünü ora həbs edən, daim yaradıcılıqla məşğul olaraq həyatdan uzaq düşən Sahib öz akvariumunun sularında boğulur. Bunun səbəblərinə isə müxtəlif yönlərdən baxa bilərik… Xoşbəxtliyin nə olduğunu dərk etməyərək qeyri-müəyyən xoşbəxtliyin axtarışı da deyərik, həyatın axarı da deyərik, insan nə istədiyini bilməz də deyərik və. s… Lakin hər bir sonluq “Mütləq ali dizayner”in iradəsinə tabedir…
“Elə bilin ki, üç-dörd nəfər biri birini sevən adamın əllərini bir-bir birinə bağlayıb qaranlıq səhraya buraxırlar. Müəyyən vaxtdan sonra bunlardan biri qaranlıqda kiçik bir işıq görür. Ümidlənir və hər şeyi unudub bu işığa doğru qaçır, dayanmadan qaçır…Məsələ orasındadır ki, axı o, işığa doğru qaçanda o biriləri də arxasınca sürüyür, onlar getmək istəməsə də. Kimisi yıxılır, kimisi isə quma girir. Həmin adam isə heç nəyə fikir vermədən onları öz dalıyca sürüyür. Beləliklə, bir vaxt ayılır ki, ardıyca sürüdüyü adamların birinin ayağı sınıb , birinin ağzı qumla dolub, hamısı da şikayət edir… Nə isə… Səhvini anlayır, başa düşür ki, bu adamlar ondan fərqli olaraq həmin işığı sezmədikləri üçün, qaranlıq səhrada yaşamaqda qeyri-adi heç nə görmürlər. Və bu işıq xəstəsinin onları hara və niyə sürüdüyünün səbəbini anlamırlar. Hesab edilər ki, onlar ədalətsiz olaraq əzab-əziyyət çəkməyə düçar olublar və bunun günahını onları sürüyən həmin adamda görürlər…
-Bəs axı onlar bu işığı görəndən sonra o adama minnətdar olacaqlar, anlayacaqlar ki, çəkdikləri əzab hədər deyildi.
-Bax, əsas məsələyə toxundun. Pyesin baş qəhrəmanı da qəfildən səhv etdiyini anlayır ki, gərək əvvəldən bu adamları özüylə sürüyüb əzab-əziyyətə düçar etməyəydi, ya da gərək ardıyca sürüdüyü adamların gözünü açıb gördüyü işığı onlara da göstərməyə cəhd edəydi. O, isə bir vaxtlar bunu eləməmişdi, çünki eqoist adamıydı, yalnız özünü və gördüyü işığı düşünürdü. Yanındakılar isə yalnız ona görə əvvəldən açıb buraxmamışdı ki, tək darıxacaqdı…
– Bəlkə o işıq da həqiqətdə heç olmayıb, yalnız o adamın özünün xəyallarında imiş? ”
Arzu Hüseyn
