Həyat eşqi

Hər insanın həyatda yaşamaq üçün səbəbləri var. Bu səbəblər bir insanla, bir uğurla, bəlkə, bir əşya ilə belə bağlı ola bilər. Elə bu səbəblərə dayanaraq insan çox şeyə dözərək yaşamağa davam edər. Amma bir zaman gələr və insan yaşamaqdan yorular, bezər. Artıq o əvvəlki mübariz olan insan indi ,tamamilə, gücsüz hiss edər və bu vəziyyətdən qurtulmaq üçün kiçik bir şey belə edə biləcək vəziyyətdə olmaz. Bəs bu vəziyyətdə nə etməli? İlk olaraq o düşündüyümüz “çıxılmaz vəziyyət” ifadəsini ağıldan çıxarmaq gərəkdir. Çünki belə bir vəziyyət yoxdur.Mütləq bir çıxış yolu var. Sadəcə insanoğlu hər zaman zahirə baxır. Hər şeyin zahirdə gördüyü kimi olduğunu düşünür. Amma bir cəhd edib batini görsə çox şey dəyişər.

Həmçinin, nəzərə almaq lazımdır ki, bu həyatdır. Nə gətirəcəyi bəlli deyil. Mütləq ki, həm müsbət, həm də mənfilər olacaq. Bu mənfiliklər də bir gün gedəcək. Heç bir şey əbədi deyil. Həyat dövr edir. O ağaca bənzəyir. Necə ki ağacın yarpaqları payızda tökülür, qışda çılpaqlaşır, yazda isə yenidən canlanıb yarpaqları yaşıllaşırsa həyat da o cür payızı qışı gələndə gözəl olmağı bacarmır amma bir müddət keçir görürsən yenə əvvəlki tək əsrarəngiz olmuşdur. Biz çox zaman bir məqsədə nail olmaq üçün özümüzdə kifayət qədər güc olmadığını düşünürük. O qarşıya qoyduğumuz məqsədi unuduruq. Niyə bu qədər ozumuzu zəif hesab edirik ki?! Halbuki əksəriyyətimiz hər bir işin öhdəsindən gələcək qədər güclüyük.

Bizim bir əskik cəhətimiz də qarşımıza çıxan fürsətləri dəyərləndirməməyimizdir. Həyat bizim qarşımıza çox fürsətlər çıxarır. Bizim vəzifəmiz isə onları vaxtında dəyərləndirməkdir. Əslində həyatın bizə təmənnasız verdiyi bu fürsətləri dəyərləndirsək həyat düşündüyümüz qədər çətin olmaz. Qarşımıza fürsət çıxan zaman onu sanki itələyirik. Lakin düşünmürük ki, bəlkə də o fürsət bizim gələcəyimiz ola bilər. Qaçırılan fürsət insanı cox incidən bir şeydir. Ən xoşagəlməzi də odur ki, insan bu qaçırılan fürsət vasitəsi ilə çox şeyə nail ola biləcəyini öyrənir. Bu anda insan hər şeyi anlayır. Çalışaq hər zaman qarşımıza çıxan fürsətləri dəyərləndirək.

Həyatda gec deyə bir anlayış yoxdur. Gecdir artıq edə bilmərəm kimi fikirləri beynimizden silməliyik. Heç bir şey üçün gec deyil. Neçə yaşımız olnasından asılı olmayaraq həyatda varıqsa deməli nə isə etmək üçün bizdə qüvvə var. O qüvvə  boç yerə bizdə deyil. O nə isə bir şey etmək, bir məqsədə çatmaq üçün bizdə mövcuddur.Bizə düşən o qüvvədən istifadə edərək məqsədimizə doğru addımlamaqdır.

Kolumbiyalı yazıçı  Qabriel Qarsiya Markes özünün “Yüz ilin tənhalığı” romanında yazır ki, ” adam ölməli olduğu vaxtda deyil olməyi bacaranda ölür”. Yaşamaq istəyiriksə bir səbəb tapmalıyıq.Əgər tapmasaq səbəbi özümüz yaratmalıyıq. İnsan dünyada ən kamil canlı varlıqdır deyə boş yerə deyilməyib. Hər şeyin səbəbi olduğu kimi  artıq aksioma olan bu ifadə bizim həyatda hər şeyə nail ola biləcəyimizin sübutudur. Biz sadəcə kənardan baxıb özümüzün fərqinə varmalıyıq. Biz nəyə qadirik?  Bir dayansaq, müşahidə etsək bu dünyada yaşamış və hal-hazırda yaşayan qarşılarına nə qədər maneə çıxsa da onlara sinə gərib yollarına davam edən milyonlarla insan görərik. Bu zaman fərqimizə vararıq.

Sınamaqdan əl çəkməmək… Qarşımıza bir məqsəd qoyuruq. İlk başda bizdən xoşbəxti,  güclüsü yoxdur kimi zənn edirik. Fəqət ilk uğursuzluqda yerə çökürük. Niyə? Bəli istəyirik ki, hər şey ilk dəfədən olsun. Normal haldır. Amma həyatda hər şey asan olmur.  Bir gün də olsa çətinlik insanın qapısını döyür. Düzdür, bu çətinlik cana gətirir. Lakin bu çətinlik, bu ağırlıq bizi məqsədimizə gedən yoldan geri dönəcək qədər bizə təsir etməməlidir. Təsir etsə belə ondan qurtulmağa çalışmaq ve yolumuza davam etmək lazımdır.

Uğursuzluq hər kəsin həyatında  olan bir şeydir. Bəzən belə şeylər təkcə gəlir məni tapır, problem məndədir kimi fikirlər ağlımıza sahib olur. Əslində uğursuzluq olmayan yerdə problem var. Uğursuqluq o demək deyildir ki, bir gün uğur bizi tapmayacaq. Əlbət, bir gün tapacaq. Səbirli olmaq və əlimizi əlimizin üstünə qoyub oturmamaq lazımdır. Uğur qazanmaq istəyiriksə biz də nə isə fəda etməliyik. Fəda edəcəyimiz şey isə qüvvəmizdir, özümüzə olan inamımızdır ki,  bunlar da fəda edərkən əskilən şeylər deyil. Bu qəbilden olan məhfumlar fəda edilərkən əskilməz əksinə daha da artar və yaşamaq üçün əlimizdə nə qədər çox səbəb olduğunu bizə xatırladar.

Görkəmli amerikan yazıçı Cek Londonun “Həyat eşqi” adlı olduqca maraqlı və motivasiya edici hekayəsi var. Bu hekayədə Kanadanın soyuq meşəsində həyatda qalmağa çalışan bir insanın əzmindən bəhs edilir. Hekayə boyunca qəhrəmanın qarşısına olduqca çətin vəziyyətlər çıxır, lakin bu insan hələ də sağ qalacağına ümid edir,  məqsədindən dönmür. Nəticədə, istəyinə nail olur və o öldürücü soyuğa rəğmən meşədən sağ çıxmağı bacarır. Bu insandakı ümidə, istəyə, əzmə heyran olmamaq mümkün deyil. Bu insanın ümidi əzmi istəyi bizə örnəkdir.Bir məqsədə çatmaq üçün onu istəmək , əldə etmək üçün əzmlə çalışmaq və onun gerçəkləşməsi üçün qəlbimizdə olan ümid işıgını söndürməməyimiz lazımdır.Əslində nə olursa olsun  ümid  yaşamağa davam edir. Necə ki Cek London “ Həyat eşqi” hekayəsində yazıb: Ümid başqadır, o gördüyünə inanmır, idrakla hesablaşmır.

Leyla Əsgərova