Günəş və zəhmətkeş insan.

Hə, elə ki, insan dünyaya gəldi,Günəş parlamağa başladı. O öz parıltısı ilə insanı həvəsləndirdi. Günəş istəyirdi ki, yer üzündə həyat coşub çağlasın. Buna görə lap yuxarı qalxıb daha da parıldadı. İnsan Günəşin bu mehribanlığından daha da sevindi və torpağı əkib-becərməyə başladı. İnsan əkdiyi torpaqlarda müxtəlif bitkilərlə yanaşı lalələr də bitdiyini gördü. Sən demə, Günəş bununla demək istəyirdi ki, sənin zəhmətinlə yerdə balaca günəşlər yanır. Bax, insan bu zaman daha yeni bir qüvvə ilə işlədi. O, sübhdən gedir, gecədən xeyli keçmiş qayıdırdı. İnsan gördü ki, onun yolunun üstündə atəşböcəkləri uçuşur. Onlar balaca qanadlarından yola işıq salır ki, insan hər yeri görə bilsin. Bax bu zaman insan Günəşin göndərdiyi bu balaca böcəklərə və Günəşə dərindən minnətdar oldu və gecələr yоlları işıqlandırmaq haqqında düşündü. Ancaq bunu necə etmək olardı? İnsan Günəş ola bilməzdi ki.. Sən demə insanların hər biri balaca bir Günəş imiş. Siz bir fikir verin,hər kəs sağlam vaxtında özündən 36 dərəcə istilik buraxır. Deməli,insan da Günəş kimi yanır. Bircə fərqi var ki, onun işığı ilk baxışda görünmür. Sonra dünyaya çoxlu insan gəldi və onların içində eləsi tapıldı ki, elektrik lampalarını kəşf etdi. Amma siz diqqətlə fikir versəniz elektrik lampaları balaca insan ürəyinə oxşayır. Elə bil hər dirəkdən bir ürək asılıb və bizim yolumuzu işıqlandırır. Bunlar elektriki kəşf edən həmin o insanların ürəyidir. Özləri dünyadan çoxdan köçüb, ürəkləri hələ də yanır. Amma gərək bir şeyi də bilək ki,elektriki kəşf edənlər işığı təkcə ona görə yaratmayıblar ki, insanlar qaranlıqda yolları rahat getsinlər. Həm də bu işi ona görə ediblər ki, Günəşi gecələr də görsünlər. Görürsünüzmü — futbol meydançalarında, təyyarə meydanlarında, məktəblərdə gecələr də işıq yanır. Bunlar ilk insanın dostu Günəşin xatirinədir. İnsan Günəşdən gecələr də ayrılmaq istəmir…

Müəllif : Zahid Xəlil – “Seçilmiş əsərləri II” (kiçik nağıllar və hekayələr)