Get more stuff like this
Subscribe to our mailing list and get interesting stuff and updates to your email inbox.
Thank you for subscribing.
Something went wrong.
Külək pərdəni tərpədirdi. Elə bil gecənin vahiməsi içəri doldu. Ürpərtdi məni. Pəncərini bağlamaq üçün ayağa qalxdım. Ele pəncərinin önündəcə donub qaldım. Şəhərin gözəlliyi məni sehirlədi. Gecə işıqlar valehedici görünürdü. Sanki kimsə gecəyə pıçıldamışdı. Qaranlığınla əsalətini anlad deyə. Gündüzlər sənin əsalətini qısqansın.Və bu qısqanclıqla günəş şəfəqlərini geyinsin. Amma başqadır gecənin gözəlliyi. Hər gün sonsuz, ucu-bucağı görünməyən göy üzündəki sinema, “ulduzların rəqsi” adlı filmin tamaşaçılarını qarşılayır. Hər gecə səmaya bu sehirli pərdə enir.
Birdən külək bərk əsməyə başladı. Diksindim. Uzaqdan güclü bir işıq, ya da başqa bir şey dəqiqləşdirə bilmədiyim bir cisim mənə doğru gəlirdi. Huşumu itirmişdim. Ayıldım nə olduğunu anlaya bilmədim. Düşündümki yəgin yenə xəyallara dalmışdım. Çox xəyalpərəstəm bilirəm, amma bundan şikayətçi deyiləm. Özümü bir gəzgin kimi hiss edirəm. Daim xəyallarımı çantama doldurub səyahətə yollanıram. Başımda küt ağrılar hiss edirdim. Niyə yerdə idim, niyə başım agrayırdı, nə baş vermişdi xatırlaya bilmirdim.
Mətbəxə keçdim. Saat gecə ikini göstərirdi. Həmişəki kimi soyuducunu açdım. Bir neçə dəqiqə düşündükdən sonra boşqaba yemək üçün bir neçə şey qoydum və televizorun önünə keçdim. Yerli kanllarda hər zamanki kimi çal-çağır, atdanıb düşən aşıqlar, gombul rəqqasələr, qanuni oğruların ünvanlarına deyilən təəriflər bir sözlə absurdluğu təmsil edən insan toplusu. Televizoru söndürdüm kürəyimdə ağrılar hiss edirdim əhəmiyyət vermədim. Nəfəs almağım çətinləşirdi. Biraz qorxdum. Güzgüdə özümü görüb qorxdum. Rəngim bəyazlaşmışdı. Gözlərim qızarmışdı. Temperaturum var idi. Dərindən nəfəs almaq istədim elə bil kürəyimə nəsə batırdı. Güzgüdə kürəyimə baxdım və həyəcandan bütün bədənim əsdi, özümü itirdim kürəyim gömgöy idi, kəsiklər var idi. Birdən xatırladım pəncərənin önündə durarkən bir işıq görmüşdüm. Aman Alahım bu nə ola bilər axı. Gah üşüyürdüm, gah tərləyirdim. Həkim çağırım deyə düşündüm yox birdən başqa bir şey olar çarəsiz qalmışdım. Qərara gəldimki sakitəlmək üçün hər zamanki yerimə yollanım. Əynimi isti geyinib binanın damına çıxdım. Hava sərin idi. Mən bura gələndə Alice kimi özmü başqa aləmə daxil olmuş hiss edirəm. Və ən əsasıda ulduzlara birazda yaxınlaşıram. Balaca şəhzadə nağılındakı kimi. Burada sakitləşirəm, insanlardan uzaqlaşıram. Gözlərimi yumub şəhərin qaranlığı ilə bütövləşirəm. Alıb aparır məni sonsuz səssizliyə doğru. Bir azcıq sakitləşmişdim. Artıq normal nəfəs ala bilirdim. Amma nəsə bir ağırlıq mənimlə idi. Bu olaydan bir neçə ay keçmişdi. Bəli mənim qanadlarım var idi. Ilk əvəllər o işığın və ya cismin məni niyə seçdiyini bilmirdim. Bu böyük şəhərdə niyə mən. Milyonlarla insan var, bəlkədə məndən başqasınada verilmişdi. Sonradan belə anladımki çox güclü hislərim var, və mən bütün olayları dərindən yaşayıram, ən önəmlisidə azadlığa susamış ruhum var. Bəli bu qanadlar ruhumu təmsilən gödərilmişdi. Hər zaman düşüncələrim bir-birinə qarışırdı, bəzəndə xəyallarımın çoxluğu yorurdu məni ağırlıq gətirirdi mənə. Bu qanadlar məni yüngülləşdirmək üçün məni seçmişdilər. Mən artıq sadəcə gecələri sevirdim. Çünki gizlənmiş kimi hiss edirdim. Hər gecə eyni hislər- səhərin açılmağını istəmirdim. Günəş işığında dərimin altındakı qanadlaırm canlanar, qarşısını ala bilmərəm görünər deyə qorxurdum. Bəzən mənə elə gəlirdiki dərimin altindakı bu qanadalrı zəbt edə bilməycəm. Aylardı onları gizlədirdim. Birdən onlar dərimi kəsib çölə çıxsa necə olacaqdı. Bu məni vahimələndirirdi. Bir anlıq düşündüm qanadlarım insanlar tərəfindən görülür. Bir çoxu əlinə bıçaq alıb onu kəsməyə çalışar, bəziləri demon adlandırar, bəziləri şeytan, bəziləri cadugar. Yəni hamı pis yönə yozar. Həyatımıza əyləşmiş bayağı internet portalları yazacaqlar.” Bakı şəhərində qeyri-adi hadisə. Qanadlı cadugər həvəskar kameraya çəkildi.” Və təbiikidə “klaviatura əjdahları”öz müqəddəs rəylərini əsirgəməyəcəklərdi. Bu qanadlar içimdə çırpınır. Artıq zəbt edə bilmirəm onları. Zaman keçdikcə bu dahada çətinləşirdi. Kaşki zəbt etmək məcburiyyətində qalmasaydım. Qanadlanıb bu damın üzərindən uçub ayla salamlaşardım. Ulduzların işığı ilə qanadlarma nur yansıdardım. Kaşki mümkün olsa. Bu mümkünsüzlük məni ağrıdır, əzab verirdi. Görəsən mənim kimi biri daha varmı. Vəya məni olduğum kimi qəbul edəcək biri. Və bir gün… o gün ki mən mən oldum. Sən gəldin. Əllərimdən tutdun, gözlərimin içinə baxdın. Işığımı gördün. Həmdə heç bir sözə ehtiyyac olmadan. Aldın apardın uzaqlara. Qanadlarımla birlikdə. Mənim kimi deyildin, amma mənimlə oldun. Məni gördün. Dərinliyimə vardın.
Dəniz kənarıda məni qucaqladın və qanadlarım dərimin altından sürüşüb çıxdı. Yerdən bir neçə santimetr qalxdım. Başımı səmaya doğru qaldırdım. Bu özəlliyim haqqında sənə heç bir şey deməmişdim. Sən qanadalrımdan, məndən qorxmadın, qaçmadın, məni tərk etmədin. Qanadlarıma qüvvət verdin.
Bəlkədə bir gün sizində qanadlarınız öz azadlığına qovuşacaqdır…
