Bir həyatdan fragment (Hekayə)

Əslində biz çox şey itirdik,səni,məni bizi,olacaqları,olmuşları olanları… O illər, o günlər az olsa da öz üfüqünü daim yaşatdı. Artıq uzun illər keçib,bəlkə də heç keçməyib,yenə əvvəlki kimiyik.Yaşımız 16-17-18-di hələ həyatda “ixtisaslaşmamışıq”. Mən tər dəliqanlı kimi, pencəyi çiynimə atıb, qabağıma çıxan həmcinsimi peşman atına mindirə-mindirə gəzirəm. Saqqal yox, azacıq təzə tər bığ var. Səninsə gözlərinin altı şişməyib. Qırış yoxdur. Əynində uzun mavi geyim, sifətin isə məsum ifadəsiylə tərtəmizdir.(Boyalardan azad)Budur,bax. Yenə şəhərin köhnə küçələrində biz gəzirik. Mənim kəskin baxışımı yenə sənin həlim gülüşün pozur.Yenə deyirsən,- bəsdir,kobud olma onlar da sənin insanların,yenə həmişəki kimi,məni qoruyursan özümdən.Yağış yağır, uzun arxaya hörülmüş saçın suyun içindədir.Pencəyim çiynində lap elə bil əyninə yapışıb. Bir-birimizə kənətlənmiş əllərimizlə qaçırıq,şəhərin dar küçələrini keçirik. Budur,ildırım çaxır,sən qorxursan və ilk dəfədir ki, mənim yanımda qorxun büruzə verilir.Özüm deməmişdim qorxduğumu ancaq sən bildin.Qeyri-ixtiyari çiynimdən tutursan, ildırım keçənə qədər gözləyirik,şəhərdə nəsli tükənməkdə olan “15 qəpiyə pirojki”verən yerdə pirojki, ayran üstündən də südlü kofemizi içirik. Saata gözün zillənir və “evə gecikdim” deyirsən, qalxdıqda bizi göyqurşağı salamlayır. Yağmur kəsmiş,ildırım getmişdi.Qara buludlar üzərimizdən çəkilmişdi.”Tələsək”- deyirsən və biz yenə qaçırıq. Axı,sən qayıtmalısan, evə gecikirsən.. Biz qaçırıq və görürük ki, metro yox,yaşıl bir çəmənlikdəyik. O filmlərdəki kimi ağaca söykənirik. Amma o filmlərdəki oyunu oynamırıq.O çobanyastığı çiçəyiylə olan oyunu,saçına tac da düzəltmirik.Evə qayıtmağı da düşünmürük. Sadəcə bir birimizə baxırıq.
Hoppa,gözüm divardakı saata sataşır. Saat 8-ə qalıb.Deməli, ayağa qalxmaq zamanıdır. Hamısı yenə bir yuxu imiş..
Günəşin şüaları gözümü qıcıqlandırsa da, bunu sevirəm. Səhər yuxudan oyanmaq bir az çətin gəlir,amma qalxmalıyam..Yeni iş günü,yeni planlar məni gözləyir. Özümə bir fincan çay süzüb qəzet oxumağa başlayıram. “İndiki zamanda qəzet oxuyursan?” sualı mənim dostlarım tərəfindən istehza hədəfinə çevrilməyimə səbəb olmuşdur. Lakin,buna əhəmiyyət vermirəm. Çünki texnologiyanın insanlar arasında sərhədlər yaratmasına nifrət edirəm.Bir qədər keçmiş zamanlar, doxsanlar mənə daha yaxındır. Elə əşyalarımın əksəriyyəti də ötən əsrin sonlarına məxsusdur..
Saata baxıram..08:30.. İş yerimə çatmağıma 20 dəqiqə qalıb. “İş yerində mənə heykəl qoymayacaqlar” düşüncəsi ilə sükanı “O”nun çalışdığı mətbəəyə doğru yönləndirirəm. Aldığım təzə çiçəkləri çox sevəcək..Solmasın deyə həmişəki kimi yarıyadək su doldurulmuş şüşə güldana qoyacaq.
Artıq mətbəədəyəm.Onu gözləyirəm.Hər kəsdən öncə o iş yerinə daxil olur və tər çiçəkləri ona təqdim edirəm.Çöhrəsinə qonan təbəssüm mənə dünyaları bəxş edir. Bu gün onunla yollarımızı əbədi olaraq birləşdirəcəyik. İllərdir ki, bu günü gözləyirəm. Tanrıdan tək diləyim saf düşüncələrimizi qiymətləndirərək əbədi səadəti bizə bəxş etməsidir..

Qeyd:Hekayənin müəllifi iki dostdur.Biri hekayənin yarısını yazıb digərisə tamamlayıb.) Hekayəni  əla tamamladığı üçün dostum sevimli müəlliməmiz Fəridə Həmidzadəyə təşəkkürlər.

Hekayəmizlə bağlı bütün ədəbi tənqidlərə açığıq.Sayqılarla.