Bir qucaq yoxluq

Səssizlikdən doğan baxışların çarəsiz hayqırışlarıyam indi. Kimsəsizlər evi kimi sakini çox, doğması yox biriyəm. Uzaqdan bəzədilmiş bütün sevgi sözlərinin ithaf edildiyi, yaxından cansız bir telefondan daha  uzaq kəsəm mən. Üzümdəki qırışların hər birinə bir neçə kədər yerləşdirmişəm.  Əsən əllərim, çıxan damarlarım- kimliyimin sübutudur. Bir bədənə sığdırdığım bütün canların indi cansızlaşdığını hiss edirəm. Sosial şəbəkələrlə, telefonla yaxınlaşdırılmış münasibət yaxşılaşmağa kömək etmir.
Mənə indi içəri daxil olarkən gəlişi ilə məni sevindirəcək bir cüt göz lazımdır. Bütün uzaqları yaxınlaşdıracaq, məsafələri yox edəcək sevginin tarixini yazmaq vaxtıdır indi. Bərabərsizləşdirilən ana sevgisini yaşamaq lazımdır.
Tam bir ürəyi hər övladın hissələrə ayırdığı kimi, indi hər övladımın o hissləri birləşdirərək ürəyimi bütünləşdirməyi lazımdır. Mövcudluğum bunu tələb edir. Yaşamağım üçün bütün ağrıları hiss etmək yox, unutmaq gərəkdir.
Bir tərəfim  çarəsizlikdən Tanrıya sığınan bütün açılmış əllərin, tökülmüş göz yaşlarının qarşılığında bu ağrılarla belə  yaşamağa razı ikən,  əks tərəfim şiddətli ağrıların dözülməzliyinə tab gətirə bilməyib, üsyan dolu çağırışlar fikrindədir.
Tam da indi yaşamaq vaxtı ikən, bədənimi tərk edən o ruhun yoxluğunu hiss edirəm və yavaş-yavaş əllərim soyumağa başlayır, budur, artıq yoxam. Yoxluğuma hədiyyə edin, yaşayarkən gözlədiyim bütün gözləntilərimi. ©
P.A