Əziz Alpoud: “Anamın kişinin üzərinə atılmağıyla, xırtdəyindən yapışıb yerə yıxmağı bir olur”

Anam Qazax türklərindəndi… Çox ağıllı və cəsur bir qadındı. Yaxşı at minər, silahdan istifadə etməyi bacarırdı. Özünün təhsili olmadığı halda, oxumağa böyük əhəmiyyət verir; qohum-əqrəba uşaqlarını – qız, oğlan; evimizə gətirir, böyüdür, oxudur, evləndirirdi….

Bir gün anam, yaşlı olduğu üçün bizim Qasım dayı dediyimiz bibisinin oğlunun qızını evimizə gətirmək üçün kəndə getmişdi. Adı Şərəf olan bu qız çox gözəl idi… Hələ on üç yaşı olmasına baxmayaraq, elçiləri çox idi… Halbuki anam onu böyüdüb yaxşı bir ailəyə vermək istəyirdi. O axşam iki atlı elçi gəlmiş, evin qabağında dayanaraq kişilərdən kimin evdə olduğunu soruşublar. Evdə kişilərdən kimsə yox imiş. Anam işin nə yerdə olduğunu dərhal anlayaraq, Şərəfi barxananın arxasında gizlədərək, uşaqlardan birini çölə göndərir ki, baxıb görsün gələnlər kimlərdir. Ancaq kişilərdən heç birinin evdə olmadığını anlayan “elçi” uşaqıa bərabər evə soxulub, qızı axtarmağa başlayır. Lakin anamın kişinin üzərinə atılmağıyla, xırtdəyindən yapışıb yerə yıxmağı bir olur. Bir əlilə də yerə sərilmiş döşəyin kənarındakı lampanı onun başına çırpır. Yanmağa başlayan kişi özünü güc-bəla ilə çölə ata bilir.
Atamın Ədliyyədə məmur olduğunu öyrənən “çağırılmamış qonaqlar” ertəsi gün bir dəstə ağsaqqalı göndərib, bağışlanmaları üçün yalvarmışlar. Bu hadisədən sonra anamın şücaəti bütün Qazax kəndlərinə yayılmışdı.

Əziz Alpoud “Həyatımın hekayətləri”